O
17 de maio, o Día das
Letras Galegas, creo que é un bo día para falar da nosa lingua.
Aínda que considero que, este día, con maiúsculas e todo, debería
de ser todos os días do ano.
Ao
meu parecer, a maioría de nós non somos conscientes da importancia
que ten o posuír unha lingua propia: non só é cultura, unha lingua
tamén forxa un elo inquebrantable entre todos nós, os galegos.
Como
exemplo disto, gustaríame plasmar aquí un acontecemento, que,
agora, visto desde lonxe, penso que sempre quedará gravado na miña
memoria. O pasado verán, a miña familia e mais eu, fixemos unha
viaxe aos Estados Unidos. Cal sería a nosa sorpresa, ao coller un
dos famosos taxis amarelos que tanto vemos nas películas, ao
coincidir cun condutor de Quiroga? O home, emocionado, contábanos
que nos seus vinte anos de servizo polas rúas neoiorquinas,
tan só coincidira
con dúas familias galegas. Nós, ao parecer, eramos a terceira, e
el, encantado connosco, comezou a falar galego coma se non levase
ningún tempo fóra da súa terra.
Con
este relato pretendo demostrar que o galego non só é a lingua que
nos representa, o noso signo identitario, senón que tamén é o lazo
invisible que nos
une. Por iso, o 2 de febreiro, o 9 de xuño, o 14 de decembro, e un
longo etcétera, deberían de ser o Día das Letras Galegas (si, con
maiúsculas).
María
Otero Sande
2º
BACH A
No hay comentarios:
Publicar un comentario